Υπέροχο Bossou!

Το ψηλότερο βουνό της Γουινέας, Mont Gban, που προστατεύεται από την UNESKO, απ' όπου ατενίζει κανείς τη Λιβερία, την Ακτή Ελεφαντοστού και τη Σιέρα Λεόνε, δεν το ανεβήκαμε, γιατί η πρόσβαση από τη πιο προσιτή ανατολική του διαδρομή έχει απαγορευτεί εδώ και έξι μήνες, λόγω παραχώρησης του παγκόσμιου μνημείου φυσικής ομορφιάς σε Αυστραλούς για εκμετάλευση του ορυκτού του πλούτου.

Καλύτερα ίσως, γιατί έτσι προσεγγίσαμε το βουνό άπό τα δυτικά, στους πρόποδες του οποίου απλώνεται το πανέμορφο Bossou, όπως φαίνεται και στό "Χάραμα". Υπάρχουν εκεί δύο λόφοι όπου δώδεκα χιμπατζήδες πηγαινοέρχονται, περνώντας από το χωριό, αποκομένοι από τους άλλους του δάσους και έτσι ένα ινστιτούτο που επιχορηγείται από τους Ιάπωνες φροντίζει επιστημονικά για την επιβίωση τους, μάλιστα σχεδιάζουν να ανοίξουν ένα μονοπάτι κάμποσων χιλιομέτρων για να ενωθούν οι πληθυσμοί.

Χάραμα, αθόρυβοι, (ξε)κινήσαμε για τον ένα θαυμάσιο λόφο, από στενά σύδενδρα περάσματα, μια διαδρομή που την χαρακτήριζε η πολύ καλή διάθεση, απέπνεε ζωή η υγρασία του πράσινου.

Ο Pele κυτάζει προσεκτικά πριν διασχίσει το δρόμο! Ένα από τα πιο όμορφα πρωινά μας!

Έξω από το χωριό ανηφορίζεις, χάνεσαι στη στροφή και σε δύο τσιγάρα δρόμο πέφτεις στα αγριωπά Λιβεριανά σύνορα. Μία, ελκυστικής δυσκολίας για μας, κατεύθυνση. Κάπου εκεί λειτουργεί στρατόπεδο προσφύγων του Ερυθρού Σταυρού, κάτασπρες (μα) ευγενικές βορειοευρωπαίες κοπέλλες μας μίλησαν στο N'Zerekore για τη δουλειά τους με αγάπη.

Όσοι αντίστροφα καταφθάνουν, κατέχονται από την ανακούφιση του γλυτωμού και την αβεβαιότητα του ξενιτεμού. Τους υποδέχεται η θετικότητα της κατηφοριάς και το ελπιδοφόρο θέαμα της ανωφερούς ματιάς!