Βόλτα στο τροπικό δάσος.

Πέντε ώρες βαδίζαμε σε μικρά μονοπάτια που έβαιναν μικρότερα καθώς το τροπικό δάσος πλησίαζε και τα δέντρα ψήλωναν. Και όλο και χαιρόμασταν που διασχίζαμε πρόχειρα γεφυράκια από χονδρούς κορμούς και bamboo, όσο πιο πρόχειρα τόσο καλύτερα!

Είδαμε χωρικούς να ξεσπορίζουν το ρύζι χτυπώντας το θαρρετά –χαμηλά επίπεδα εδάφους πλημμυρίζουν, ιδίως τη περίοδο των βροχών, και καλλιεργούνται σαν ορυζώνες-, να πατούν τους καρπούς του φοινικόδεντρου για να βγάλουν το πολύτιμο κοκκινωπό φοινικέλαιο –άλλες ώρες από το ίδιο δένδρο αρμέγουν ένα αλκοολούχο αραιό γαλακτώδη χυμό, το άσπρο κρασί τους, φρέσκο είναι ονειρεμένο-, είδαμε καουτσουκόδεντρα να ασπρίζουν τις πληγές τους για χάρη μας, εντυπωσιακές συστάδες bamboo και καρπούς cola να μας χαμογελούν.

Γυρνώντας το σούρουπο, σταθήκαμε με τους οδηγούς και κάποιους ντόπιους στο ξέφωτο και ζαλιστήκαμε με ολόφρεσκο vine blanc, το βράδυ κοιμηθήκαμε πρόχειρα μαζί τους για να ξεκινήσουμε χαράματα μια άλλη διαδρομή, μήπως και πετύχουμε τους ελεύθερους ελέφαντες, δεν τους είδαμε αλλά η προσεκτική σιωπή μας και τα ίχνη τους ήταν παρόντα, άγαρμπα σπασμένοι κορμοί και κλαδιά και βαριές πατημασιές και μεγάλα κακά και γδαρσίματα στους κορμούς όπου ξύνονται.

Το δάσος έχει βαρειά και έντονη πνοή, δυνατό χαρακτήρα, εμπνέει σεβασμό ή και φόβο. Είμασταν επικέπτες του καλοί, ο φόβος δεν ήταν για μας.

Ξεκινάμε σήμερα Κυριακή τη μακρυά επιστροφή στο Conakry, με μικρή στάση στο δροσερότερο Faranah. Κι ενώ γράφω σε σας, ο Λευτέρης μαγνητοσκοπεί μια μαγικά κουρδισμένη χορωδία στη προντεσταντική εκκλησία της Doroda, τρέχω να προλάβω και εγώ! Καλή μέρα σας καλά μας!