Η τελευταία αυλή.

Απαραίτητα ένα δένδρο και ένα πηγάδι, με το νερό του οποίου πλένονται, μαγειρεύουν και που λίγοι μόνο δεν πίνουν, αυτά είναι ο ομφαλός της Αυλής, γύρω από τα οποία λιάζονται αραδιασμένα τα δωμάτια που φιλοξενούν τις πολλές οικογένειες. Στο Bamako υπάρχει πάντα ηλεκτρικό (μας τόνισαν με κάποια περηφάνια). Έντονο το χρώμα του χώματος (παρατηρήσαμε ότι αντανακλάται και στο χρώμα του χρήματος -χαρτονομίσματος τους!), ορθάνοιχτη στο μπλέ του ουρανού η τούρκικου τύπου τουαλέτα, επιτρέπει στον ήλιο και το ζεστό αέρα να ξαφνιάζουν ευχάριστα τα σώματα που νίβονται. Όλη τη μέρα, από πολύ νωρίς, η αυλή είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μαγειρεύει, πλένει και παιχνιδίζει, ενώ το σούρουπο χαλαρώνει τους ρυθμούς της και νωρίς επίσης αποσύρεται για ύπνο, οι αστρέχες αδειάζουν και οι εξώπορτες σφαλίζουν.

Εξωτερική άποψη του δωματίου που μας φιλοξένησε. Μέσα ήταν γεμάτο όμορφες koras (μιας και είναι το studio του Jelimady). Διέθετε ηλεκτρικό ψυγείο, ανεμιστήρα, CD player, δύο στρώματα και κουνουπιέρα. Οι ζέστες δεν είχαν σφίξει ακόμα, έτσι ο ύπνος μας ήταν καλά ανεκτός. Αργότερα, κατά το Μάη, οι 40 βαθμοί Κελσίου συνηθίζουν να αποτυπώνουν τις νύχτες το ιδρωμένο περίγραμμα του κορμιού πάνω στο συνθετικό σεντόνι.