Εκκλησιασμός.

Κυριακή ξημέρωσε στο χωριό. Πρωί, η ώρα 9, σήκω Ορέστη να πάς εκκλησία. Σηκώθηκα, η 9χρονη συμμμαθήτρια Αλέκα, έρωτας κυριολεκτικά πρωτόγνωρος, θα μούριχνε ματιές παρηγοριάς από το απέναντι στασίδι σ’ όλη τη διάρκεια του υποχρεωτικού εκκλησιασμού, έτσι που το “Δι’ Ευχών…” του τέλους, πάντοτε μαρτυρικά μακρυνό, να γεννά τη χαρά της λύτρωσης μπολιασμένη με μια δόση συναισθηματικής στέρησης, μέχρι το Δευτεριάτικο αντάμωμα.


West Africa, N’Zerekore, 35 years after: Οι προτεσταντική κοινότητα θα μας φιλοξενήσει στη Κυριακάτικη λειτουργία, επιτρέποντας μας να φιλμάρουμε, να φωτογραφήσουμε και να θαυμάσουμε αυτό που δεν ζήσαμε στα μέρη μας!


Μια Τελετή: Σεμνή, που να προσφέρει εσωτερικότητα, αλληλεγγύη, άφεση, μεταφυσικό στήριγμα και όρια σ’ όσους τα χρειάζονται, χωρίς να γίνεται βραχνάς, υποχρέωση και σύστημα διαχείρισης συνειδήσεων. Τη χαιρετίσαμε, με το μάτι μας σε εγρήγορση για τυχόν εντοπισμό στοιχείων εκτροπής, η δομή του συστήματος «Θρησκεία» ιστορικά έχει καταστεί άκρως ύποπτη.

Μα, όλα είχαν το χρώμα του γάλακτος και της παρθενίας και είπαμε μία Κυριακή είναι αυτή, ας αφεθούμε σε Άχραντες και Αμόλυντες ψευδαισθήσεις, μακάρι να μπορούσαμε και για περισσότερο.

Υπήρχε ένα έξυπνο σύστημα αερισμού με πολλά μικρά παράθυρα που πάνω από την είσοδο σχημάτιζαν ένα μεγάλο σταυρό, τα οποία άνοιγαν το χώρο και έφερναν τη δροσιά, και υπήρχαν στην έδρα διαφορετικοί πάστορες και ομιλητές και δύο ή τρεις μεταφραστές στις τοπικές διαλέκτους και τα Γαλλικά, που μάκραιναν το χρόνο, και κάποια νεαρά χριστιανόπουλα που ξυπνούσαν διακριτικά όποιον έδειχνε να αποκοιμιέται ακουμπισμένος στο μπροστινό πάγκο!

Κυρίως υπήρχε ζωντάνια και πως αλλιώς να γίνονταν με τέσσερις εναλλασσόμενες χορωδίες να ψάλλουν τραγούδια και με ένα djembe να ξεσηκώνει? Φυσικά η πολύχρωμη χορωδία των ηλικιωμένων γυναικών το γλεντούσε περισσότερο απ' όλους, χορεύοντας και κρατώντας ρυθμικά κεσέ-κεσέ, όλοι περνούσαν καλά, γιατί ο θεός να μην είναι γλεντζές?

Είναι απίστευτο το πόσο δυνάμωνε την όλη τελετή η μουσική, gospel, γκρουβάτη και απολαυστική, πόσο την έδενε με τη ζωή, και πόσο δίχως νόημα ηχούσε η ανάμνηση της μιζέριας, της στέρησης και της λατρείας του θανάτου που μας αποπνέουν οι θρησκευτικές τελετές στην Ελλάδα (το «μας» αποτελεί μία τιτάνια προσπάθεια υποκειμενικοποίησης της άποψης μας, αν και δεν φανταζόμαστε ότι κάποιος μπορεί να διαφωνεί...).

Κάμποσες φορές το θρήσκευμα πρόσφερε οβολούς στο δίσκο, για την εκκλησία είτε για συνανθρώπους που είχαν κάποια (εγκεκριμένη) ανάγκη. Προσφέραμε και εμείς και μας ανάγγειλαν από το μικρόφωνο.

Με το τέλος, κοντά στη μία το μεσημέρι, φωτογραφηθήκαμε κάτω από ένα ουράνιο τόξο καλοσύνης και πήραμε συνέντευξη από τον αρχηγό της προτεσταντικής αποστολής, όπου ο Λευτέρης έδωσε ρεσιτάλ δημοσιογραφικών ικανοτήτων.

Δεν βρήκαμε άλλες τελετές, ανιμιστικές αυτή τη φορά, που τις θέλαμε πολύ, κάτι η 26ετής (μέχρι το 1985) βαρειά δικτατορία του Sekou Toure, κάτι ο επιπλέον χρόνος που μας έλειπε για να τις ανακαλύψουμε, έτσι αφήσαμε πίσω το δάσος και τα μυστικά του, παίρνοντας μαζί μας ατόφια τη χαρά του ανεπιφύλακτου εκκλησιασμού μας και κάποιες ιστορίες μυστήριες με μάγισσες που θα τις πούμε μετά.