Essauira

Ρε όλοι εδώ παίζουν μουσική (που είναι το θαυμαστικό σ' αυτό το πληκτρολόγιο?).

Βρήκαμε ένα μαγαζάκι κατά μεσής στη Μedina που το είχαν κάτι στενόμακρα μαυριδερά μαροκινά αγόρια (και σαν κοντινή εντύπωση ανακάλεσα από τις περιγραφές των Μπάρουζ, Μπόουλς κ.ά. την εικόνα ενός Μαρόκου ως παράδεισου παράνομου πόθου) τα οποία είχαν κι ένα γκρουπάκι, και αράξαμε όλη τη μέρα μιλώντας και πίνοντας πασίγλυκο και δυνατό πράσινο τσάι με πολύ μέντα και καπνίζοντας και ακούγοντας τους να παίζουν Γκνάουα μουσική (ένα η δύο όμορφα μακρόστενα τρίχορδα γκιμπρί με ήχο μπάσου και 4 ή 5 ζεύγη βαβουριάρικες μεταλικές καρκάσες που όταν παίζονται με ακρίβεια γίνονται φοβερά γκρουβάτες). Κύριος ρυθμός είναι το πρώτο, τρίτο και τέταρτο δέκατο έκτο κάθε ενός χρόνου από τους 4 των τεσσάρων τετάρτων, κι αυτό από νορμάλ μεχρι πολύ γρήγορο τέμπο (200?) και τα συνεχόμενα τριάρια, που τα παίζουν με άνεση και τσαλιμάκια τραγουδώντας ταυτόχρονα με χαμογελαστούς λαρυγγισμούς. Εν τω μεταξύ οι δύο κοπέλλες βρήκαν ένα ωραίο και πεντακάθαρο χαμάμ και γύρισαν μετά δύο ώρες ως άνθη λωτού.

Το κόκκινο Μαρακές, και όλα τα λεφτά είναι η μεγάλη πλατεία όπου πολλά μικρά γκρουπς παίζουν γκρουβάτες μουσικές μέχρι αργά τη νύχτα, με τους ντόπιους να διασκεδάζουν τρελλά. Φάγαμε στα υπαίθρια εστιατόρια της πλατείας, δύσκολες εικόνες ωμού κρέατος και ταγγισμένου λαδιού πίσω από τον πάγκο. Σιγά σιγά τρώμε όλοι τα πάντα, σιγά μη πάθουμε τίποτα.

Συνεχίζουμε κατά την Ουαρζαζάτ την πανάκριβη πλατειά πόλη- στούντιο υπερπαραγωγών του Χόλυγουντ και μας βρίσκει η νύχτα στην Ζαγκορά. Στα προπύλαια της ερήμου αξίζει μια αφηγηματική στάση (to be continued).